-เพศ ชายหรือหญิง
-อายุ
เช่น ตัวเอกกำลังไปธนาคารเพื่อถอนเงิน หรือเป้าหมายระยะยาวเช่นหญิงสาวอายุ 25 ต้องการหาชายในอุดมคติเพื่อมาเป็นคู่ครอง การให้คาแร็คเตอร์มีเป้าหมาย จะทำให้คาแร็คเตอร์ดูสมจริง เป้าหมายของคาแร็คเตอร์ เอาตัวรอดจากการตามล่าของทอรัส
คาแร็คเตอร์ที่สมบูรณ์เกินไปไม่น่าสนใจ ทำให้มีบางอย่างผิดปกติเกี่ยวกับคาแร็คเตอร์ถ้าเป็นไปได้ จุดอ่อนไกอาคือความไม่มั่นใจ
คือสิ่งที่เกิดขึ้นกับคาแร็คเตอร์ก่อนนิยายเรื่องนี้จะเกิดขึ้น อะไรที่ทำให้คาแร็คเตอร์กลายเป็นคนอย่างที่เขาเป็นในปัจจุบันควรเป็นการนำประสบการณ์ตอนเด็กของคุณ มาผสมกับสิ่งที่คุณได้ยิน ได้เห็นในสื่อต่างๆ และอ่านหนังสือ นี่เป็นวิธีในการสร้างคาแร็คเตอร์ที่สมจริง วิธีที่พ่อแม่เลี้ยงดู และมีปฎิสัมพันธ์กับตัวละครเมื่อยังเด็ก สำหรับไกอามีปมอยู่ 2-3 ปมนั่นก็คือการกลัวเลือด กลัวความเจ็บปวด และไม่มั่นใจในตัวเอง มาจากการที่ปู่ของเธอเป็นหมอ แล้วเธอก็ถูกคาดหวังว่าจะต้องเป็นหมอเหมือนกัน จนกระทั่งมัธยมปลายเธอต้องผ่าหัวใจหมู เธอสะอิดสะเอียน เห็นภาพหมูถูกเชือดในหัวจากสารคดีที่เคยดูชัดเจน นอกจากนี้ไกอายังชอบอ่านข่าว โดยเฉพาะข่าวอาชญากรรม เนื่องจากเธอเป็นคนระแวดระวังตัวมากเธอกลัวเจ็บ กลัวบาดแผลทุกประเภท พ่อแม่เลี้ยงเธอมาแบบควบคุมทุกอย่าง ไม่ค่อยให้เธอได้ตัดสินใจเอง จึงขาดความมั่นใจ
คุณอาจจะคิดว่าลักษณะทางกายภาพของคาแร็คเตอร์เป็นส่วนที่สำคัญในการสร้างเรื่อง แต่จริงๆไม่เลย เพราะผู้อ่านมักจะพร้อมที่จะจินตนาการไปในทิศทางที่เขาอยากให้เป็นอยู่แล้ว อย่างเช่นถ้าเราเขียนโดยเปิดให้คนอ่านจินตนาการบ้าง เขาจะจินตนาการไปในทางที่เขาเชื่อมากกว่าสิ่งที่เราบังคับให้เชาเชื่อว่าคาแร็คเตอร์จะต้องเป็นอย่างไร เวลาที่คนอ่าน อ่านเรื่อง เขาอยากที่จะเป็นหนึ่งในตัวเอกของเรื่อง อย่างเช่นถ้าตัวเอกเป็นผู้ชาย เราก็จะจินตนาการว่าถ้าเราเป็นตัวเอกตัวนั้นจะเป็นอย่างไร หรือถ้าเป็นผู้หญิง เราก็อาจจะรู้สึกว่าตัวเอกตัวนี้เหมือนเรา เป็นต้น ดังนั้นถ้าเราอธิบายให้ตัวเอกมีลักษณะเหมือนเราเกินไป มันก็จะยากที่จะเปิดช่องให้คนอ่านจินตนาการลักษณะทางกายภาพ ดังนั้นอย่ากังวลมากไปเกี่ยวกับการบรรยายเรื่องลักษณะทางกายภาพ
สร้างให้เกิดอารมณ์ต่างๆ เลือกชื่อให้ดีๆ แล้วก็ชื่ออย่างสมชาย สมศักดิ์ดูเป็นชื่อที่เป็นมิตรเพราะเห็นได้ทั่วไป ส่วน ไกอา เอ็กโซดัส ถือเป็นชื่อที่แปลกและเน้นความเท่ เวลาพูด
-Stereotypes
เช่น การที่เป็นคนแบบลักษณะนี้จะต้องมีนิสัยแบบนี้ จริงๆเราควรหลีกเลี้ยงเรื่องนี้ถ้าทำได้ หรือบางทีเราอาจจะต้องการในเนื้อเรื่อง เช่น ร่างท้วม หน้าเหมือนกอริลล่าแบบไจแอนท์ต้องเป็นคนขี้รังแก เป็นต้น แต่ถ้าคาแรคเตอร์นั้นเป็นคาแรคเตอร์เล็กๆตัวประกอบที่ไม่สำคัญนัก เราอาจจะบรรยาย stereotype ไปเพื่อจะบอกว่าคนๆนี้เป็นลักษณะนี้ ผู้อ่านจะสามารถเติมเต็มลักษณะของเขาได้เอง ดังนั้นมันโอเคที่จะใช้ stereotypes ถ้าคุณไม่ได้ใช้เยอะเกินไปในเรื่อง
-แสดง อย่า บอก
ก็คือ เวลาที่เราบรรยายถึงคาแรคเตอร์ คนไม่ชอบให้คุณบรรยายทุกอย่างทั้งหมดของคาแร็คเตอร์เพราะมันน่าเบื่อ เช่น การจะบอกว่าไกอา ชอบดอกไม้หอม เราจะบอกตรงๆไม่ได้ เราต้องพูดว่า ไกอาเช้าไปในท้องทุ่ง ได้กลิ่นดอกไม้ เธอรู้สึกครึ้มใจมากจึงสูดดมเข้าไปเต็มปอด มันเป็นกลิ่นดอกกุหลาบขาวที่บานเต็มท้องทุ่งหญ้าสีขาวโพลนดุจหิมะ ในกรณีนี้ มันชัดเจนถึงขนาดที่บอกว่าเธอชอบกลิ่นดอกอะไร คนไม่ชอบให้บอกเขา แต่ชอบให้แสดงให้เห็นมากกว่า
from WordPress http://ift.tt/2jSRN3E
via IFTTT
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น