กำลังคิดว่าจะเขียนอะไรในใจก็นึกขึ้นมาได้ว่า….เล่าเรื่องตอนเป็น ฟรีแลนซ์ เพิ่มดีกว่า
เออเรื่องที่เรามา ทำ ฟรีแลนซ์ 10 ปีนี่ก็น่าสนใจจริงๆแล้วยังไม่ครบ 10 ปีดีประมาณเก้าปีครึ่งเดือนมีนาปีหน้าถึงจะครบ 10 ปีเลยนั่งเรียงไทม์ไลน์ว่าทำอะไรไปบ้าง
2008 ตอนออกจากงานประจำเคว้งคว้างมากถึงแม้ว่าจะรู้อยู่แล้วว่าเราอยากจะออกมาทำอะไรเป็นของตัวเองแต่ก็ไม่รู้ว่าเราควรจะทำอะไรดีแล้วเราเหมาะกับอะไร เป็นช่วงชีวิตที่ไม่ค่อยมีความสุขเท่าไหร่ช่วงแรกๆนะเพราะว่ามันเหมือนกับว่าเราได้สูญเสียอะไรบางอย่างไป เพื่อแลกกับอิสรภาพที่เราได้มา แต่ก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไรต่อ เคว้งๆ เหงาๆ เปล่าๆเปลี่ยวๆ
ก็เลยลองทำงานเดิมที่เคยทำๆมาตลอด นั่นก็คือ การวาดภาพประกอบ ทำแรกๆก็รู้สึกสนุกเหมือนเดิมแต่รู้สึกเหมือนอะไรมันขาดหายไปมันไม่เฟรช มันกลับเป็นอะไรที่เรารู้สึกว่ามันไม่ได้ท้าทายหรือใช้ความสามารถใหม่ๆแต่อันนี้มันเป็นแค่ความคิดของเราเท่านั้นนะ แต่ช่วงแรกๆที่เราออกจากงานประจำนั้นฝีมือพุ่งกระฉูดมากเพราะว่าเราได้ทักษะจากการทำงานประจำเยอะ
จริงๆบางคนที่เขายังรักงานวาดภาพประกอบก็มี เราเริ่มเบื่อตอนที่เรารับงานฟรีแลนซ์ คอมมิชชั่นเยอะเยอะประมาณเป็น 100 แล้วเราก็รู้สึกว่าทำงานมากไป แทนที่มันจะเป็นความหลงใหลกับกลายเป็นว่าเราเริ่มเบื่อการวาดภาพประกอบ
แต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรดีหลายหลายคนอาจจะรู้แล้วเรื่องนี้แต่ detail ก็คือเราไม่ได้เล่าเรื่องระหว่างที่เราลำบากในขณะการหาลูกค้าหรืออื่นๆที่เป็น อุปสรรค ตอนเป็น ฟรีแลนซ์ สำหรับเราเรารู้สึกว่าการทำงานภาพประกอบตามสั่งไปเรื่อยๆมันไม่ใช่ตัวเราเลยค่ะ
2010 เรารู้สึกว่าเราอยากทำงานที่มีประโยชน์ต่อผู้อื่น เราหมายถึงในแง่การเปลี่ยนชีวิตของผู้อื่นหรือการทำให้คนอื่นนั้นมีชีวิตที่ดีขึ้น ตอนหลังเราเลยเลือกที่จะเป็นครูแรกๆก็ไม่รู้หรอกว่ามันเป็นอาชีพที่ใช่หรือเปล่า ก็ทำได้เผลอๆ 7 ปีไปแล้ว สนุกดีเลยทำมาเรื่อยๆจนถึงปีนี้ ถามว่าบางทีเราก็เบื่อไหมบางจุดมันก็เบื่อบ้างเวลาเจอนักเรียนไม่ตั้งใจ ก็เริ่มเข้าใจจิตใจครู แต่นักเรียนที่ไม่ตั้งใจ เราก็เข้าใจเขาอีกนั่นแหละว่าเขาไม่รู้เรื่อง และอยากเก่งขึ้นเร็วๆ ถึงแม้จะเบื่อแต่ว่ามันน้อยกว่าการทำงานภาพประกอบที่เราทำแล้วยิ่งรู้สึกว่ามันไม่ใช่จริงๆสำหรับเราการทำงานเป็น concept ดีไซน์ หรือนักวาดภาพประกอบอยู่ในบริษัทอาจจะเหมาะกว่าแต่เราก็ไม่อยากที่จะอยู่ในระบบจึงหาทางสร้างหนทางของตัวเอง
2011 เราได้ออกผลงานเขียนเล่มหนึ่งชื่อลาเจ้านายไปตามฝันค่ะ สำนักพิมพ์สยามอินเตอร์ ตอนนั้นที่ได้ออกเพราะว่าบลอคติดฮ็อทในเอ็กทีนเยอะ ก็เลยได้ออก หลังจากนั้นมาก็เขียนบลอคที่นี่มาตลอด
เคยมีน้องถามเราว่าทำไมไม่วาดคอมิคเราเคยลองแล้วเคยพยายามทำเคยทำโดจินชิแล้วตอนทำเราก็ไม่ได้รู้สึกว่าชอบจริงๆตอนทำก็สนุกอยู่แต่ว่าบางขั้นตอนเราไม่ชอบ เรารู้สึกเหมือนมันมีอะไรขาดหายไประหว่างตัวเรากับงานคอมิคไม่แน่ตอนแก่ๆเราอาจจะค้นพบ ซึ่งอันนี้เราก็พยายามหาอยู่ว่ามันคืออะไรเราอาจจะไม่ชอบขั้นตอนบางอย่างในการทำงานคอมิคก็ได้
แต่สำหรับงานสอนเราคิดว่ามันอยู่ที่นักเรียนด้วยส่วนหนึ่งการที่เราไม่ได้สอนในระบบทำให้เราสามารถเลือกนักเรียนได้ เราจึงเจอแต่นักเรียนที่มีความหลงใหลในสิ่งที่ทำเลยรู้สึกชอบในการเป็นครูที่จะทำให้คนเหล่านี้เติบโตขึ้น
แน่นอนว่าเรารักนักเรียนของเราทุกคนและอยากให้พวกเขาประสบความสำเร็จไปได้ไกลกว่าเราและมีความสุขในชีวิตเราจะสอนเสมอว่าเวลาวาดภาพไม่ต้องเครียดว่าต้องเหมือนหรอกใช้ความรู้สึกกับจินตนาการในการวาดให้มาก เพราะว่าคนว่าเหมือนในโลกนี้มันเยอะแล้ววาดไปก็เหมือนกับคนอื่นดีสมกับเป็นภาพเหมือนจริงๆคือ”เหมือนกันไปหมด”
เวลาคุยกับนักเรียนเราจะคุยด้วยภาษาของเขา เรื่องที่เขาสนใจ เพื่อที่จะได้เข้าไปสู่โลกของเขาได้
ถึงแม้ว่าเราจะสนับสนุนให้นักเรียนเป็นนักวาดภาพประกอบแต่เราก็ดูคนและนิสัยของคนเราไม่ได้แนะนำเหมือนกันทุกคนสำหรับนักเรียนที่มาเรียน เช่นถ้าเขามีนิสัยใจเย็นอดทน มีความพยายาม เราจะแนะนำให้ลองทำฟรีแลนซ์ดู เพราะฟรีแลนซ์จะต้องมีความใจเย็น อดทน ในการที่จะสร้างฐานลูกค้าหรือผู้ติดตาม
พ่อเราเคยบอกว่าเรื่องการเลือกอาชีพนี้มันเหมือนกับการเป็นนก นกแต่ละชนิดเกิดมามีรูปลักษณ์และจุดเด่นแตกต่างกันไม่ใช่ทุกคนที่เกิดมาเพื่อเป็นนกอินทรีย์เพื่อเป็นผู้นำบางคนอาจจะเป็นนกใหญ่ที่คอยให้สีสันแก่โลกใบนี้ บางคนอาจจะเป็นนกนางแอ่น นกกางเขน ถ้านกทุกชนิดเหมือนกันหมดคงจะไม่สวยงามไม่มีอะไรแปลกใหม่ ถ้าคนทุกคนเหมือนกันหมดก็คงจากไม่มีอะไรให้ surprise ในโลกนี้เราก็จะรู้จักแต่คนที่นิสัยเดิมๆ บุคลิกเติมเดิมพยายามทำตัวให้คล้ายกันไปหมด โลกนี้มันคงจะบิดเบี้ยวน่าดู
คนเราเกิดมามีทักษะติดตัวมาไม่เหมือนกันการเลือกอาชีพที่จะทำให้เราเติบโตไปข้างหน้าก็คือเลือกอาชีพที่ชอบและ ไม่จำเป็นต้องไป จำกัดความว่าอาชีพของเราคือครู อาชีพของเราคือหมอ อาชีพของเราคือนักเขียน เพราะแต่ละคนสามารถมีอาชีพได้หลากหลายอาชีพไม่จำเป็นต้องมีอาชีพเดียว
ที่สำคัญคือต้องลองใช้ชีวิตดูและกล้าที่จะทำมันเพื่อที่จะรู้ว่าสิ่งไหนใช่ สิ่งไหนไม่ใช่ตัวเราค่ะ
เพื่อนรักของเราที่เรียนดร.อยู่บอกเราว่า เห็นเราทำงานของตัวเองไปไหนๆแล้ว เราเองก็ชื่นชมเพื่อน ก็เลยเล่าเรื่องที่น้องเคยเล่าให้ฟังเรื่อง ภูเขาของแต่ละคนมีความสูงไม่เท่ากัน และแต่ละคนต่างก็เดินไปเพื่อขึ้นยอดเขานั้น เมื่อเรามองไปยอดเขาอีกคนจะเห็นว่าเขาขึ้นไปสูงมาก แต่เราอาจจะอยู่ที่ระดับความสูงเดียวกันก็ได้ คนเราไม่มีทางรู้เลยว่า เราขึ้นไปถึงจุดไหนแล้ว ต้องให้คนข้างล่างมองขึ้นมาหรือคนข้างบนมองลงไป แล้วบอกว่าถึงไหนแล้วนั่นแหละ เราถึงรู้ว่าตัวเองอยู่จุดไหน ในขณะที่เราชื่นชมเพื่อนที่เรียนได้เก่งๆมากเพราะเราเองรู้สึกว่าการเรียนเก่งสำหรับเราทำได้ยาก ตัวเราที่เพื่อนๆมองมาก็เป็นอีกแบบหนึ่งเช่นกัน ดังนั้น อย่าไปโฟกัสที่ภูเขาคนอื่น หรือยอดเขาคนอื่นๆอยู่เลย มาโฟกัสที่ยอดเขาตัวเองกันนะ !
สนใจคุยเรื่องเรียน งาน มีอะไรปรึกษามาคุยกันได้โดยแอดเพื่อน ใน line ค่ะ
The post ฟรีแลนซ์ กับประสบการณ์เป็นครูและ ฟรีแลนซ์ อันยาวนานนับ 10 ปี appeared first on ILLUSTCOURSE.
from WordPress http://ift.tt/2sbXMkg
via IFTTT
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น